Pasja wędrowania

Stosujemy w swoim życiu i odnośnie samego życia wiele metafor. Stosujemy je najczęściej nieświadomi ich mocy, potęgi ich oddziaływania na drogę naszego życia. O właśnie, przed chwilą, jednej z nich użyłem: życie jest jak droga.

Inne, które bardzo często goszczą w naszych ustach, w naszych myślach, sercach i duszach to:

·        Życie jest jak rzeka

·        Życie to ciągła walka

·        Życie jest jak góry i doliny

Jedne z nich nas budują, pomagają w zrozumieniu siebie i świata, inne niszczą, prowadzą do frustracji, nieszczęśliwego życia, do ciągłej konfrontacji ze wszystkimi i wszystkim.

W czasie mojej ostatniej górskiej wędrówki zdałem sobie sprawę, że często stosuję dwie metafory: życie jest jak góry i doliny i życie jest jak górska wędrówka.

I chyba życie takim jest. Wspinamy się, upadamy, pokonujemy szczyty, ale też bywamy na dnie. Życie zmusza nas do wędrówki, do poszukiwania, do pokonywania problemów, do zmagania się ze strachem, ale daje nam też mnóstwo radości: z bycia na szczycie, podziwiania, cieszenia się, widzenia świata z szerokiej perspektywy, dającej nadzieję, budującej wiarę na następne chwile.

I gdybym miał odpowiedzieć na pytanie: dlaczego lubię chodzić po górach? To odpowiedź byłaby bardzo prosta: to skutek stosowania takich właśnie metafor, a nie innych.

Życie to wędrówka, a góry – szczególnie nasze Tatry, to obraz życia, z jego górami i dolinami, ekstazą i zadyszką, wiarą i zwątpieniem, wspinaczką i strachem przed upadkiem. Wędrówka w górach to jakby trening życia, przygotowanie kondycji, odwagi, zrozumienia. Taki trening życia może stać się pasją i dla tysięcy, milionów ludzi, również dla mnie, jest taką pasją – pasją wędrowania.

To wędrowanie rozwija wrażliwość, uczy dostrzegać, doceniać i kochać rzeczy duże i małe, dobre i złe, brzydkie i piękne. Uczy stawiania odważnych kroków, oglądania się za siebie, by spojrzeć na swój strach, by go wreszcie pokonać i w końcu odkryć, że on nie istnieje, że to tylko twór naszej wyobraźni.

To wędrowanie uczy jeszcze jednej ważnej rzeczy – wzmacniania wiary w siebie, akceptacji, poznawania i kochania siebie, a wtedy moc zbudowana w tych wędrówkach owocuje zbliżeniem do świata, do ludzi – owocuje miłością. To zbliżenie w ciszy, spokoju, pełne pokory i przede wszystkim pasji odkrywania, wspólnej wędrówki, a nie chęci pokonywania, rywalizacji, wykorzystywania.

Po latach wędrowania wreszcie przychodzi zrozumienie, co jest naszą największą wartością? WOLNOŚĆ.

 I do tego w tym roku zaprowadziła mnie pasja wędrowania: do wielu odkryć, a szczególnie tego jednego, do poczucia się wolnym. W górach, w Tatrach, jest jej pełno, to odkryłem dawno, lecz to, że ona jest znacznie bliżej, i jest absolutna, odkryłem w tym roku.

Wędruj więc z pasją! Odkrywaj i ciesz się tym, co tu odkryjesz!

W czasie mojej wędrówki nagrałem kilkanaście filmików z Tatrami w tle oraz wrażeniami ujętymi w słowa, pod ogólną nazwą Cisza Tatr.

Nie są to filmy instruktażowe, to raczej duchowe poszukiwania, więc nie spodobają się wszystkim, ale ja się tym nie przejmuję, bo nagrałem je dla … siebie.

Oto kilka z nich:  

Piotr Kiewra