Zrozumieć cierpienie

Dlaczego napisałem tekst o cierpieniu – tak duchowy tekst? Bo w rubryce o zdrowiu wątek duchowy jest bardzo istotny, bo duchowość jest poznaniem siebie, a więc również przyczyn wszelkich procesów, które się dzieją i w człowieku, jak i wokół niego.

Poprzez cierpienie poznajesz jego źródło oraz rozwiązanie.

Tak samo jest w dziedzinie zdrowia ciała, poprzez chorobę poznajesz siebie, swoją niedoskonałość, choroba jest informacją o twoim stylu życia, o tym jak traktujesz ciało.

Zdaję sobie sprawę, że ten temat jest trudny i kontrowersyjny dla tych, którzy do spraw serca i duszy podchodzą intelektualnie, od strony głowy, angażując w to posiadaną wiedzę.  Specjalnie dla nich, na początek, kilka sentencji Osho o prawdzie:

„Nic innego nie odgradza cię od prawdy, tylko twój własny umysł.”

„Prawdą jest to, co trwa wiecznie. Fałszywe jest to, co trwa tylko chwilę”.

„Wszystko, z czym się rodzisz jest prawdziwe, wszystko, co dostajesz od społeczeństwa jest fałszywe.”

Prawdy nie można wypowiedzieć, a wszystko, co można wypowiedzieć, nie jest prawdą.”

„Poznawanie prawdy zaczyna się tylko wtedy, gdy porzucasz wszelkie wierzenia.”

„Prawda nie może ci służyć, ty masz służyć prawdzie”.

Dlaczego cierpisz? Jest tylko jedna odpowiedź, której udzielają ci Jezus, Budda i wszyscy mistycy, którzy siebie poznali, którzy poznali prawdę.

Cierpienie dostajesz po to, byś poznał siebie.

Oto, co mówi Jezus na ten temat:

 Rzekł Jezus: 
Gdy wasi przywódcy powiedzą wam: "to królestwo jest w niebie", ptaki niebieskie będą pierwsze przed wami. 
Gdy powiedzą wam, że ono jest w morzu, ryby będą pierwsze przed wami. 
Ale królestwo jest tym, co jest w was i tym, co jest poza wami. 
Skoro poznacie samych siebie, będziecie poznani i będziecie wiedzieć, że jesteście synami Ojca Żywego. 
Jeśli zaś nie poznacie siebie, istniejecie w nędzy i sami jesteście nędzą. 


Ewangelia Tomasza

 „Błogosławiony człowiek, który cierpiał – znalazł życie.” – Jezus. Ewangelia Tomasza (niezamieszczona w Biblii)

Dwojakość jej rozumienia oddaje zdanie:

Cierpienie nie jest celem, jest środkiem do poznania prawdy.

Doznajesz cierpienia, by poznać siebie.

I z takim właśnie nastawieniem podaję poniższy tekst, bo człowiek, który cierpi ma poznać życie, prawdę, to jest cel jego rozwoju, a nie stosować cierpienie, by zostać zbawionym. Za cierpienie niczego się nie da kupić, również zbawienia. Jezus, dla uważnie czytających jego słowa, mówi to wyraźnie we wszystkich ewangeliach, nie tylko tych oficjalnych.

Cierpienie jest przewodnikiem człowieka na drodze ku duszy, ku świadomości, ku nieśmiertelności, jeśli wolisz – ku zbawieniu. Powtarzam: Jest środkiem, przewodnikiem, a nie celem.

Drugim przewodnikiem jest radość.

Jednak większość ludzi wybiera cierpienie, ponieważ w sposób absurdalny zapewnia ono więcej profitów: opiekę, współczucie, więcej znajomych, przyjaciół, nawet miłość. Większość ludzi wybiera cierpienie, nieszczęście, bo mają wrażenie, że będzie im łatwiej wśród swoich, czyli innych cierpiących, innych nieszczęśliwych.

Wybiera je, lecz nie posługuje się nim we właściwy sposób, karmi nim swoje ego, budując siebie – swoją wielkość, swoje znaczenie w oczach innych ludzi, zamiast siebie poznać.

I wtedy cierpienie, które nie służy właściwemu celowi, zamiast prowadzić do błogości poznania siebie, ciągle się powtarza. Życie staje się udręką z jednego powodu – niezrozumienia roli cierpienia. Ono przychodzi by pomóc zrozumieć, lecz dręczeni nim ludzie uciekają od niego, uciekają daremnie, ono wróci i będzie prześladowało dalej.

Cierpienie jest darem, drogą ku błogości, ku opuszczeniu „nędzy”.

Jedyną radą jakiej udzielają ci sami mistycy jest: „WEJDŹ W CIERPIENIE, PRZYJRZYJ MU SIĘ Z ODPOWIEDNIĄ GŁĘBIĄ, ZOBACZ CZEMU SŁUŻY. MEDYTUJ, OBSERWUJ JE, BĄDŹ UWAŻNY. NIE PRZEGAP, TO BŁOGOSŁAWIEŃSTWO.”

„Wykorzystaj swoje cierpienie do medytacji, a zauważysz, że cierpienie znika …”

Nie opowiadaj o swoim cierpieniu, nie dziel się swoim cierpieniem, nie zabiegaj tym samym poprzez cierpienie o współczucie, o sympatię, o zainteresowanie, bo przylgnie do ciebie, stanie się codziennością. Nie czyń z cierpienia inwestycji. I nie okazuj współczucia innym, nie interesuj się innymi z powodu ich cierpień, nie powiększaj ich ego, bo karmisz ich cierpienie. Nie czyń tego wobec dzieci, bo uczysz je cierpieć, pokazujesz, że to się opłaca.

„Cierp prywatnie, nie cierp publicznie”, bo zapraszasz cierpienie do siebie na stałe.

Zamiast tego poprzez uważność zrozum, do czego cierpienie cię prowadzi, a ono się rozproszy, zniknie. Tak się stanie, bo ono jest pewnym stanem twego umysłu, a nie faktem. To, że ktoś nie ma rąk i nóg jest rzeczywistością, ale nie jest jeszcze cierpieniem, bo jest nim reakcja umysłu na tę rzeczywistość. To, że jesteś samotny, umiera ci bliska osoba, chorujesz, jest błogosławieństwem, bo dostałeś szansę, by zrozumieć, by poznać siebie. Gdy to stanie się twoim zrozumieniem, cierpienie spełniło już swoją rolę – poczujesz się błogo.

Droga do zrozumienia poprzez cierpienie – z powodu naszej natury, z powodu nawyku odkładania wszystkiego na później, na jutro  - jest długa i na tyle trudna, że ludzie uciekają od niego, nie rozumiejąc, że ono przychodzi jako przewodnik, jako wskazówka w drodze do wolności, do świadomości, do bycia na wzór i podobieństwo Boga.

Samo cierpienie jest znakiem, pojawia się raz, a gdy nie zostanie we właściwy sposób odczytane, zrozumiane, ciągle się powtarza. Czyli to człowiek jest kreatorem cierpienia, bo nie odczytał przesłania, nie poszedł we właściwą stronę, nie dotknął duszy, nie usłuchał jej wezwania, nie podążył jej śladem.

Gdyby zdefiniować cierpienie w sposób bardzo duchowy, mistyczny, to jest ono stosunkiem umysłu do rzeczywistości - jest czymś subiektywnym, czyli to, co dla jednych będzie powodem cierpienia, dla innych nim nie będzie, czyli to nasz własny umysł tworzy cierpienie.

Droga poprzez cierpienie jest drogą wyniszczenia, chorób, bólu, walki, przegranych bitew, drogą łez, kolców, kamieni spadających z góry, zła, brzydoty, choć ta droga wymoszczona jest na początku i w dużej części, dywanem. A są nim marzenia, cele, ambicje, pragnienia – wszystko to w wyobraźni, wniosek stąd taki, iż to wyobraźnia prowadzi w stronę nieszczęścia, jest przewodnikiem głupców.

Ponieważ tyle jest cierpienia, i ponieważ w żaden sposób nie jest jego przesłanie rozumiane, człowiek wynalazł ucieczki, eskapizm. Człowiek w różny sposób ucieka od cierpienia - wymyśla różne fałszywe drogi, różne enklawy chwilowego spokoju, przystanie, w których zaznaje odpoczynku, iluzji przemiany życia, odwrócenia się złego losu.

Najdziwniejsze jest to, że człowiek sam tworzy cierpienie a później od niego ucieka. Jest to jego droga na skróty, zamiast dokończyć to, co zaczął, zamiast wykorzystać cierpienie by zrozumieć, by wspiąć się o szczebel wyżej w rozwoju, zamiast dokonać przemiany, zajrzeć w serce i duszę, ucieka, albo odkłada wszystko na jutro. Ucieczka jest odkładaniem wszystkiego z dnia na dzień … na jutro.

Póki się jest we śnie, w sennym marzeniu, nie można tego zrozumieć, nie można się z tego wyrwać.

Dusza – świadomość jest pod spodem wyobraźni, myśli, nieświadomości, snów. Jest zasłonięta tymi właśnie chmurami, jest niebem. Ono jest stale obecne i jest tuż tuż i dlatego tak trudno do niego dotrzeć, bo trudno zobaczyć coś, co jest blisko, najbliżej i wcale nie jest ukryte.

Myśli są jak para, jak obłoki, łatwo się rozwiewają, ale mają jedną właściwość, póki są karmione żyją, a ich karmą jest wszystko to, co w przeszłości, wspomnienia i wszystko to, co w przyszłości – wyobraźnia.

To absurdalność cierpienia może wyprowadzić z tych fałszywych światów - taka jest prawdziwa rola przypisana cierpieniu.

Drugim przewodnikiem jest radość, lecz jest rzadko wybierana za sługę, ponieważ radość odwraca od nas tłumy, odpycha ludzkie współczucie, nie pozwala wzbudzać zainteresowania, bo radość – autentyczna, zakorzeniona w duszy i teraźniejszości, jest bardzo rzadkim zjawiskiem, bo jest niechciana, niepożądana.

Cierpienie jest, zatem częstszym gościem, jest nieświadomie pożądane, preferowane i praktykowane.

Jest stale obecne, a tym, co je dokarmia i podtrzymuje przy życiu i w obecności przy nas są ucieczki. Ucieczki są odpoczynkiem, gdyby nie one, cierpienie zabiłoby, nikt tego by nie wytrzymał. Niektórych zabija, bo ich ego jest większe niż chęć dorastania, rozwoju, zrozumienia.

Cierpienie jest przyciągane strachem – lękliwą myślą. Im bardziej się boimy cierpienia tym mocniej je przyciągamy, im bardziej od niego uciekamy, tym bardziej uparcie za nami podąża. Strach przed nim dodaje mu energii, dokarmia je i następne.

Jednak nie wiedza uwalnia od cierpienia, lecz jego doświadczanie i rozumienie.

A teraz nazwijmy te ucieczki po imieniu.

Mistycy, oświeceni ludzie, z których cześć nazwaliśmy też bogami, mówią od tysięcy lat, że lekiem na cierpienie, na uzdrowienie duszy człowieka jest UWAŻNOŚĆ, przyglądanie się cierpieniu, umysłowi w stanie cierpienia, myślom przepływającym jak chmury na ekranie – na tle błękitnego nieba. Gdy przyjrzymy się temu odpowiednio wnikliwie, z właściwą głębią, odkryjemy absurdalność myślenia, iluzje, które stworzyliśmy – cierpienie zniknie, rzeczywistość, egzystencja przestanie być cierpieniem.

·        Nie jesteś sobą, ubierasz maski, grasz, jesteś aktorem, przed każdą osobą odgrywasz innego siebie. Uciekasz w aktorstwo, dopasowujesz się do ludzi. Inaczej traktujesz śmieciarza, który zabiera twoje śmieci, podwładnego, przyjaciela, a inaczej szefa, osobę, od której wiele zależy, inaczej kogoś, kogo kochasz, a zupełnie inaczej wroga. Twoją prawdziwą twarzą jest ta pod tymi wszystkimi maskami – na samym spodzie, wszystkie pozostałe są ucieczką, bo w twoim założeniu mają ci przynieść profity.

·        „Jutro jest schronieniem”. Cele i marzenia umiejscowione w przyszłości zabierają nas z niechcianego i bezbarwnego świata w świat wyobrażony, piękny, pełen chcianych przez nas rzeczy, naszej wielkości, władzy nad innymi. Narzędziami są tu sukces, sława, pieniądze – bogactwo, władza polityczna i każda inna przewaga: wiedzy, znaczenia, posiadania, związków, sprawności, urody, zdrowia, piękna i ilości słów, itd.

·        Uciekamy od ludzi, bo wydaje nam się, że to ludzie są przyczyną naszych cierpień, lecz tak nie jest. Ludzie i relacje z nimi są tylko naszymi lustrami, dzięki którym widzimy samego siebie. Winę zrzucamy na nich, lecz prawda jest taka, iż to my jesteśmy za wszystko odpowiedzialni. Od początku do końca i nie ma tu znaczenia, czy ci ludzie są naszymi wrogami, czy przyjaciółmi, bliskimi, kochanymi osobami.

·        Uciekamy do ludzi, do tłumu, bo w tłumie możemy się zidentyfikować z podobnymi sobie, a to poprawia samopoczucie. Lecz znowu, nie tu w społeczeństwie, grupie, w innych, nie poza nami, spoczywa odpowiedzialność, lecz na nas, zawsze i wszędzie. Warto to sobie uświadomić, bo to służy rozwojowi. „Ciągle chcesz poznawać nowych ludzi, bo sam sobie nie starczasz.”

·        Ucieczka w zabawę, w świat przyjemności, szaleństwa, seksu, bo chwilowo jesteśmy w stanie zapomnieć, oderwać się od nieszczęścia, bólu, takie przynajmniej mamy przekonanie. Lecz tak nie jest, ono wraca i to z większą siłą, dlatego następnym razem pragniemy silniejszych bodźców, większych przyjemności, większego szaleństwa.

·        W podróże. Wydaje nam się, że tam gdzie nas nie ma, jest lepiej, że gdzieś tam, poza tym miejscem, naszym domem, środowiskiem, w innej kulturze, nasze cierpienie zniknie. To też nieprawda, ono podąży za nami, bo my jesteśmy kowalami swego losu i to my je stworzyliśmy i na co dzień stwarzamy na nowo.

·        W świat zwierząt. Bierzemy zwierzątko, opiekujemy się nim, uciekamy od ludzi, bo to właśnie w ludziach dopatrujemy się przyczyn naszych problemów, naszego cierpienia. Czynimy tak, bo czujemy, że w prostocie jest rozwiązanie, a ponadto czujemy się docenieni, bo zwierzę merda ogonem, nie dlatego jacy jesteśmy, lecz że w ogóle jesteśmy. Akceptuje nas bezwarunkowo. A takiej akceptacji pragniemy, lecz prawda jest taka, iż póki nie akceptujemy siebie samych, to żadna inna akceptacja nas nie zadowoli.

·        W obojętność. Zobojętnienie sprawia wrażenie poprawy, jest aktem desperacji zmęczonego walką i bólem umysłu. Jest formą odpoczynku po chwilach walki. Pozorna błogość takich chwil stwarza pokusę, by zastosować to w szerszym zakresie. Obojętność jest formą wypierania problemów, odkładaniem ich, odpychaniem, udawaniem, że nas nie dotyczą, zrzucaniem odpowiedzialności, ucieczką w sen, ten nocny, ale też w ten na jawie. Mimo, że obojętność nieco przypomina medytację, nią nie jest. W medytacji umysł poddany jest obserwacji, tutaj natomiast jest próbą ucieczki od myślenia, a konsekwencją może być jedynie nasilenie się agresywności myśli. Taki człowiek z obojetnęgo może nagle przeistoczyć się w wulkan, co jest tu bardzo częstym zjawiskiem.

·        Odmianą a właściwie uzupełnieniem powyższego jest ucieczka w alkohol, w narkotyki, politykę, seks, związki.

·        Ucieczka w chorobę. Mówimy o chorobach, boimy się ich, wmawiamy sobie pewne objawy, aż do wykreowania ich w umyśle i w ciele, bo podświadomie pragniemy poprzez chorobę zyskać współczucie, zainteresowanie, litość, opiekę. Choroba wyróżnia nas w tłumie, albo odwrotnie identyfikuje nas z tłumem, dodaje nam znaczenia, bo mamy o czym mówić, mamy czym się chwalić. Choroba daje też okazję do zrzucenia odpowiedzialności z siebie właśnie na czynniki zewnętrzne. Choroba staje się inwestycją i dlatego tak trudno ją wyleczyć. Gdy zrozumiemy naturę choroby, to, że ona jest tylko informacją, sama mija, niepotrzebne są leki, natomiast jeśli z tej inwestycji nie zrezygnujemy staje się ona śmiertelną chorobą.

·        Ucieczka w leki uspokajające, przeciwbólowe, antydepresanty. W sposób sztuczny, chemicznie, powodujemy zmiany w naszym umyśle, sztucznie wywołany spokój, zobojętnienie. Nieobecność daje wrażenie poprawy, lecz wstrzymuje lub cofa w rozwoju. Nie rozwiązuje żadnego problemu, nie usuwa przyczyny i sprawia, że w momencie odstawienia leku cierpienie i ból wracają z nową siłą. W ten sposób odczłowieczamy się, umartwiamy się, świadomie zamieniamy siebie w roślinkę, wprawiamy siebie w stan wegetacji, uśpienia, formy „śmierci” klinicznej. To tylko strata czasu i okazji do rozwijania się, do szukania swojej prawdy, prawdy takiej, jaką by nie była.

·        Ucieczka od życia. Wydaje nam się, że stroniąc od życia, od wydarzeń, od wiadomości, że zamykając się „w klasztornej celi”, gdzieś w pustelni, w zaciszu czterech ścian unikniemy problemów, odnajdziemy siebie. Wcale tak nie jest. Tak czyniąc usypiamy się, zobojętniamy, a unikając życia unikamy okazji do rozwoju, do obserwowania siebie, do obserwowania swoich myśli, swojego stosunku do świata, a tak naprawdę jedynie o obserwowanie tu chodzi, o bycie świadkiem siebie samego w relacjach, w rzece życia. W pustelni nie mamy okazji by doświadczać zmian, by iść w górę.

·        Przeciwieństwem powyższej ucieczki, a w gruncie rzeczy tym samym, jest ucieczka w intensywne życie. Gonimy wtedy za wydarzeniami, za intensywnym dzianiem się, by się zapomnieć, zapamietać w działaniu, w gonitwie, pracy, w osiąganiu, lecz wtedy nie jesteśmy obecni w żadnej z tych chwil, a intensywne życie ma sens wtedy, gdy jest też intensywnym poznawaniem siebie, gdy służy intensywnemu obserwowaniu siebie.

·        Ucieczka w związki ma służyć poszukiwaniu prawdziwej miłości, człowieka, który nas pokocha i zasłuży na naszą miłość, lecz i tu nie znajdujemy tego, czego szukamy, ponieważ miłość się zdarza, jest czymś pomiędzy, a nie człowiekiem, rzeczą. Poszukiwanie obiektu, który nas pokocha i którego my pokochamy jest tak naprawdę próbą wykorzystywania i miłość tu się nie wydarzy. Odpowiedzialność w tym przypadku znowu jest przerzucana na drugą stronę, bo to druga strona jest winna, że nie wyszło, jest nieodpowiednia.

·        Ucieczka w samotność. Ludzie bardzo często to praktykują, bo mają wrażenie, iż zyskują współczucie, że wzbudzają żal, że doznali krzywdy. Najczęściej oczywiście mają powód do użalania się nad samym sobą, samotność jest pretekstem do tego.

·        Ucieczka od miłości, bo tutaj trzeba stanąć nagim, bezbronnym przed innym człowiekiem, trzeba pokazać całą prawdę o sobie, a czujemy się zbyt mali i puści, nie mamy czego dać, czego ofiarować, lecz bez miłości nie możemy też poznać siebie, nie możemy poznać też przebłysku boskości, nie możemy skruszyć kamienia swego serca a to serce jest pośrednikiem, mostem do duszy.

·        Ucieczka w oczekiwania, w pragnienia. Dopóki nie przyjdzie do nas to i tamto, dopóki ktoś nie zrobi tego, ktoś nam czegoś nie da, nie dostaniemy od życia tego i tamtego, to …. I czekamy. To częsty stan wśród ludzi wierzących w reinkarnację.

·        W bogactwo, w pieniądze, w sukces, w jedzenie, w politykę, w bycie kimś. Te atrybuty mają dać nam to, czego nam brakuje, są zamiennikami naszej własnej wartości, mają wypełnić naszą wewnętrzną pustkę. To staje się swoistą religią. To skupianie się na materii zajmuje umysł na tyle, że nie starcza mu energii na nic więcej. Daje wrażenie spełnienia się szczęścia, lecz wraz z upływem życia, w wieku dojrzałym, na starość przychodzą chwile przebudzenia, dostrzegamy absurdalność, fałsz tej drogi, coraz bardziej zdajemy sobie sprawę, iż odejdziemy z tego świata z pustymi rękami.

·        W brak szacunku do siebie. Wolimy sobie dokopać, zrobić na złość, źle o sobie mówić, zostać „nikim”, umartwiać się, a nawet zabić, niż przyznać się do odpowiedzialności

·        W wymyślony, sztuczny świat. Zostajemy Aleksandrem Wielkim, Napoleonem, lub znanym noblistą, kolorujemy siebie skoro inni nie chcą, stawarzamy podwójną rzeczywistość.

·        W zło, w bycie złym człowiekiem, by zostać kimś wielkim, znaczącym, skoro nie potrafimy inaczej, to zróbmy to przynajmniej tak, bo to jest łatwiejsze

·        Ucieczka w misjonarstwo, w dobroczynność. Wydaje nam się, że obdarowując, czyniąc dobro, robimy coś dobrego, że zbawiamy świat, lecz najczęściej jest to wynik kalkulacji, nie jest bezinteresowne, bo chcemy coś zyskać: zbawienie, szacunek, rozgłos, świętość, miano religijnego, dobrego człowieka.

·        W religię, w religijność, lecz najczęściej ta religijność pojęta i praktykowana jest „politycznie” – modlimy się oczekując, że w zamian za modlitwę, że swoim postępowaniem, wyprosimy przychylność niebios, zasłużymy na zbawienie. W takiej religijności nie dostrzegamy swojej boskości, swojej duszy, a więc i odpowiedzialności, nie rozumiemy, czym jest zbawienie, gdzie i czym, tak naprawdę, jest niebo. Duża część ludzi ucieka w religijność ze strachu przed śmiercią, przed piekłem, wiecznym potępieniem.

·        W cierpienie jako pokutę. Z powodów religijnych ludzie często też wybierają cierpienie jako pokutę, lecz cierpieniem nie można się wykupić, nie temu ono służy.

·        W świat wiedzy, książki, filmu, seriali i internetu. Wiedza daje wrażenie rozwoju, przewagi nad innymi, pobudza wyobraźnię, wzbogaca wewnętrzny świat, stwarza wrażenie, że to jest właśnie ten kierunek, że świat wewnętrzny jest kreowany przez nas samych, że jest piękną iluzją w odróżnieniu, od tego rzeczywistego, szarego, złego, zepsutego – zewnętrznego. Najnowszą wersją tego azylu jest świat seriali telewizyjnych oraz internet. Tak pojmowane wewnętrzne bogactwo to tylko świat wyobraźni. Świat umysłu nie należy do świata wewnętrznego, tak naprawdę jest przeszkodą w dotarciu do niego

·        Ucieczka w wir walki. Trenerzy rozwoju osobistego, pisarze, sportowcy, politycy, reklamy, motywatorzy, inspirują, motywują, pobudzają nas do walki, do wywalczenia sobie wszystkiego, co przynosi szczęście, przekonują, że szczęście jest przedmiotem, czymś , co trzeba sobie wywalczyć, że w życiu wygrywają najlepsi, najsilniejsi, ci którzy pokonają innych. Jak złudnym azylem jest walka i ile da się wywalczyć, przekonuje nas historia, żywoty „wielkich” tego świata, np. Aleksandra Wielkiego, któremu z trumny wystawały jego puste dłonie …

·        Rodzina, posiadanie dzieci ucieczką? Tak, jeśli stały się lekiem na samotność, na cierpienie, jeśli zostały zaplanowane, jeśli były celem, środkiem do sukcesu, statusu, do wypełnienia roli przeciętnego człowieka. Jeśli nie wynikają z miłości, lecz są wynikiem kalkulacji, są ucieczką, jak wiele innych. Czymże jak nie grą ego jest chęć pozostawienia czegoś po sobie, śladu swego istnienia? A taka jest bardzo często motywacja ludzi w tej dziedzinie.

·        Czymś zupełnie podobnym, a właściwie tym samym, jest twórczość artystyczna, zapisanie się w historii poprzez budowle, dzieła rąk, myśli i serc. Jest to ucieczka, bo jest to obliczone na przetrwanie w pamięci następnych pokoleń z powodu cierpienia ego.

·        Ucieczka w wypieranie ze świadomości tego, co nie pasuje do planów naszego umysłu, do wizerunku siebie i świata. Jest to najpowszechniej używany kierunek i sposób ucieczek. Jest przekładaniem mentalnych śmieci z szuflady do szuflady, karmy, zatruwających wspomnień, pragnień, żądz, oczekiwań, w nadziei, że to, czego nie widać nie istnieje. Lecz prawda jest taka, iż to, co wypieramy – wzmacniamy, to, co wyrzucamy, wraca wzmocnione.

·        Każdy cel, każde pragnienie, marzenie, działanie, niesłużące poznaniu siebie, stwarza cierpienie i z czasem staje się ucieczką.

·        Każda niepochodząca z natury potrzeba, taka jak potrzeba bycia kochanym, zauważonym, docenionym, potrzeba mówienia, potrzeba bycia wysłuchanym, jest echem ego, jest ucieczką.

Tylko to, co uświadomione, oświetlone jasnym światłem, wyciagnięte na wierzch, czemu odkopie się korzenie, ulega osłabieniu lub eliminacji. Prawdziwe jest, zatem spostrzeżenie, że strach znika, gdy zajrzymy mu w oczy, że uważność, obserwowanie swoich myśli, siebie, jest sposobem na uzdrowienie siebie, na odkrycie swojej prawdy, a nie ucieczka.

Zrozumienie czym jest cierpienie, jest rozwojem.

Jeśli cierpisz ciągle z tego samego powodu, to znak, że się nie rozwijasz.

Jeśli nie jesteś radosny bez powodu, to znak, że się nie rozwijasz.

Pamiętaj! Od siebie nie uciekniesz! I To jest chyba klucz do zrozumienia prawdy:

Człowiek ucieka od poznania siebie. Wszystko inne to pozory. Wydaje mu się, że ucieka od cierpienia, ale ucieka od poznania swojej prawdy. Nie chce jej znać, bo wydaje mu się okrutna – wstydziłby się samego siebie. Dlatego woli widzieć belkę w oku sąsiada, niż drzazgę w swoim. Tak działa umysł, strachliwy, fałszywy, oszukujący samego siebie. Umysł zawsze, gdy zbliża się do prawdy dostrzega pustkę, wielką, głęboką przepaść, między tym, co prawdziwe – sercem i duszą, a fałszywym – iluzją, tworzoną przez umysł. Dlatego zawsze się wycofuje. Dlaczego? Bo umysł, to strach. Pozostawanie po stronie iluzji, po stronie przeszłości i przyszłości tworzy cierpienie, lecz dla umysłu jest to jedyny sposób by istnieć. Umysł nie może istnieć w teraźniejszości, bez cierpienia, bez strachu. W TERAZ umysł ulega unicestwieniu, jest niepotrzebny, jest odsunięty na bok i wykorzystywany bywa jako sługa. A on przypisał sobie rolę władcy, więc prowadzi w stronę cierpienia, fałszuje rzeczywistość, by się przy niej utrzymać. Znamy to samo z rzeczywistości zewnętrznej. Każda władza myśli o sobie, nasz umysł też myśli o umyśle, identyfikuje się z sobą samym, a człowiek to znacznie więcej niż umysł. Umysł jest tylko niewielką częścią człowieka, tylko jedną z kropli w oceanie, a tyle tworzy zamieszania, tyle cierpienia.  

Gdybyśmy mieli przeciwstawić jedną rzecz, jeden sposób przeciwko wszystkim ucieczkom, jeden sposób na cierpienie, na odnalezienie sensu życia, to byłaby nią właśnie uważność, byłoby obserwowanie myśli – medytacja.

Medytacja prowadzi do najgłębszego zrozumienia, do akceptacji, do uniwersalnej mądrości.

Akceptacja jest mądrością, jest źrodłem spokoju, radości, wolności, spełnienia.

Lecz nie uczyń ucieczki również z medytacji, nie zrób z niej rytuału, jakiejś działalności, tak jak zrobiłeś z modlitwy.

Ucieczka od życia, od relacji, od ludzi, od cierpienia  – od rozwoju, jest cofaniem się, unikaniem okazji, by odnajdywać drogę, sens, siebie, swoje istnienie, świadomość, duszę, Boga.

Mądrością jest bycie w równowadze, a akceptacja jest niewybieraniem między skrajnościami, a ucieczki sa tym właśnie – popadaniem w skrajności, walką. Wybierasz między zbytnim przywiązaniem do świata, do ludzi, do swoich pragnień, do jedzenia, do pieniędzy, do przyjemności, albo się tego wyrzekasz. Obie skrajności są grzechem, bycie pośrodku – w równowadze, bycie naturalnym, akceptującym całość a nie tylko połowę, jest mądrością. Zapewnia spokój i ciszę.

Jest byciem we właściwym miejscu – w raju.

Zrozum, czym jest cierpienie – przewodnikiem, a jego czas się skończy.

Drugi sposób, to wybranie sobie radości za życiowego przewodnika. Nie mówię o przyjemności, mówię o radości. Radość jest czymś duchowym, wewnętrznym, bezprzyczynowym, energetycznym, nie jest czymś cielesnym, ani czymś psychicznym.

Dlaczego nie odczuwasz takiej radości? Bo wybrałeś cierpienie i od niego uciekasz. Nie ma innego powodu. Zrozum to!

Zabawa w ucieczki od cierpienia będzie trwała bez końca, jeśli nie postanowisz inaczej.

To wszystko.

Piotr Kiewra na podstawie Osho